Εδώ και λίγες ημέρες ο Γιώργος Αγριμάκης έχει ανακοινωθεί από την ομάδα του Αετού Λουτρών.
Ο δεξιός μπακ θέλησε και επίσημα να αποχαιρετήσει τον Αιολικό με δημοσίευση του στo Facebook:
Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, ώστε να κλείσει και για εμένα ο κύκλος μου στον Αιολικό Μυτιλήνης και μια και είμαι ο τελευταίος εγχώριος, θα κλείσω και την… πόρτα, αφού φαίνεται πλέον ότι η αποστολή εξετελέσθη (μόνο το Αιολικός Μυτιλήνης έμεινε να θυμίζει τα παλιά). Μια ομάδα που υπηρέτησα με όλη μου την ψυχή, περνώντας δύσκολες αλλά και όμορφες στιγμές, προσθέτοντας το όνομα μου σε ιστορικές προκρίσεις κυπέλλου και ζώντας μοναδικές στιγμές και αυτό είναι κάτι που θα με ακολουθεί πάντα. Μόνο που δεν περίμενα να κλείσει τόσο βίαια και βάσει των όσων προσέφερα, άποψη μου είναι ότι δεν μου άξιζε να φύγω κυνηγημένος και τιμωρημένος, ως “αποδιοπομπαίος τράγος”, γι’αυτό και θεωρώ υποχρέωση μου να γράψω δυο λόγια. Θεωρώ υποχρέωση μου να ζητήσω συγγνώμη από τους φιλάθλους της ομάδας, για ότι εκείνοι κρίνουν ότι έπραξα λανθασμένα, λαμβάνοντας όμως υπόψιν ότι η οποία δική μου ασυνέπεια, προκλήθηκε από την ασυνέπεια άλλων, και με δεδομένο ότι το δίμηνο ΙΑΝ-ΦΕΒ ’22, επειδή βιοποριζόμουνα από το ποδόσφαιρο, ζούσα με δανεικά. Επίσης γνωρίζω πολύ καλά ότι η έννοια της λέξης “συνέπεια”, ερμηνεύεται ως η ακριβής τήρηση των υποχρεώσεων αλλά και των συμφωνηθέντων, και ο δικός μου χαρακτήρας εδώ και χρόνια, πορεύεται με το σκεπτικό ότι η συνέπεια μεταξύ δύο πλευρών, έχει σχέση αμφίδρομη (ένθεν και εκείθεν). Μου προκαλεί περιέργεια η σιωπηρή τιμωρία μου και όχι μια δημόσια ανακοίνωση, γνωστοποιώντας φυσικά τις ασυνέπειες “αμφίπλευρα”. Μεσοβδόμαδα και πριν τον αγώνα με τον Αίαντα και αφού είχαν παρέλθει οι 2 μήνες ασυνέπειας από την διοίκηση παρά τα μυνήματα μου, ενημέρωσα τον προπονητή για τα δεδομένα μου, εξηγώντας του πως αν δεν τακτοποιηθώ, μου είναι δύσκολο να συμμετάσχω στον αγώνα. Και εκείνος με ενημέρωσε ότι με εντολή της διοίκησης τίθεμαι εκτός πλάνων μέχρι να συναντηθώ με τον πρόεδρο. Αρχικά μου επιβλήθηκε πρόστιμο το οποίο και δεν δέχτηκα (από που να το πληρώσω;) Και στην συνέχεια μου γνωστοποιήθηκε η αποπομπή μου από την ομάδα μέχρι το τέλος της σεζόν. Η λέξη ασυνέπεια αφενός μεν δεν ταιριάζει με τον χαρακτήρα μου (κάτι το οποίο έχω αποδείξει) και αφετέρου με ωθεί να θυμηθώ καταστάσεις, στις οποίες αν και τραυματίας απαίτησα από το φυσικοθεραπευτή της ομάδας να κάνει ότι μπορεί για να μη χάσω τα ματς, έχοντας δεμένα και τα 2 πόδια (βλέπε Αιολικός-Παληνιακος 3-1 και Αιολικός- Απόλλων Αθηνών 1-0). Ας το επιβεβαιώσουν εκείνοι πού ξέρουν. Επίσης δεν μπορώ να μη θυμηθώ το ματς με τη Θύελλα της περασμένης σεζόν στο στάδιο Καλλονής, στο οποίο είχα έγκαιρα ενημερώσει τον προπονητή ότι δίνω εξετάσεις πιστοποίησης, για ΙΕΚ φυσικοθεραπείας που έχω τελειώσει, για το οποίο η οικογένεια μου πλήρωσε κάποιες χιλιάδες ευρώ από το υστέρημα της, στις οποίες δεν συμμετείχα μετά από απαίτηση του προπονητή, επειδή κρίθηκα απαραίτητος για τον αγώνα (με δική μου πρωτοβουλία φυσικά η απόφαση). Μετά από όλα αυτά, είναι φυσιολογικό το μυαλό μου να κάνει συνειρμούς: κάποιοι προπονητές κρίνουν την παρουσία μου απαραίτητη και απαιτούν με φωνές την παρουσία μου στον αγώνα, και κάποιοι άλλοι αποσιωπούν στην αποπομπή μου από την ομάδα (αποσιώπηση=σιωπηρή συναίνεση. Ωιμέ…). Όντας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής για ένα διάστημα, γνωρίζω πολύ καλά το όπλο της προσφυγής για τα δεδουλευμένα, έχοντας δίπλα μου το νομικό όργανο του ΠΣΑΠ, εν αντιθέσει με τον ερασιτέχνη, ο οποίος ανάλογα με τις ορέξεις κάποιων μπορεί να βρεθεί από το σκουπιδοτενεκέ μέχρι το περιθώριο. Δημοσιεύτηκε από σάιτ ότι ο Αιολικός είπε πως αρνήθηκα να συμμετάσχω την φετινή σεζόν στην ομάδα. Δεν ενημερώθηκα ποτέ και από κανένα, ότι η ομάδα με την έναρξη της νέας σεζόν θα διαμένει στην Αθήνα (το λες και προσχεδιασμένο αυτό). Και παρότι είχα στείλει μύνημα στον πρόεδρο πως θέλω να αποχωρήσω από την ομάδα, όχι μόνο δεν πήρα απάντηση αλλά ούτε καν διαβάστηκε το μύνημα. Έχοντας ήδη αρχίσει να εργάζομαι, δέχτηκα ειδοποίηση με email ότι πρέπει να βρίσκομαι σε γήπεδο των Αθηνών για την έναρξη της προετοιμασίας. Αποχωρώντας από τον Αιολικό, υποκλίνομαι στον κόσμο που μας στήριζε και στα εύκολα αλλά ιδίως στα δύσκολα, εντός αλλά και εκτός έδρας και πολλές φορές με αντίξοες συνθήκες. Μαζί μου θα κρατήσω συγκεκριμένα πράγματα: 1) την τιμή που είχα να φορέσω την ιστορική φανέλα του, την οποία πιστεύω ότι τίμησα. 2) κάποιες αγνές φιλίες με παίκτες και υπεύθυνους που θα με ακολουθούν πάντα.3) Και βεβαίως τις ιστορικές προκρίσεις κυπέλλου, με τις οποίες ανεβάσαμε τον Αιολικό πολύ ψηλά, νιώθοντας υπερήφανοι που φορούσαμε την φανέλα του. Σε όλα τα άλλα θα ρίξω μαύρη πέτρα. Όσο για το επανιδείν, η φανέλα του Αιολικού είναι πάντα πρόκληση, όμως με την παρούσα κατάσταση ούτε λόγος. Αξίζει να δει κανείς τις συνθέσεις στα παιχνίδια κυπέλλου με τις ιστορικές προκρίσεις και να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα για το πώς ξεκίνησε η ομάδα και που έχει φτάσει. Το μυστικό; Μα φυσικά τα ίδια χνώτα και η κοινή δίψα να τιμήσουμε την ιστορική φανέλα της ομάδας του νησιού μας. Προσωπικά νιώθω υπερήφανος που υπήρξα συμπαίκτης με αυτά τα ντόπια παιδιά στις προκρίσεις αυτές, με αποκορύφωμα το ιστορικό ματς με την Λαμία το οποίο είχε τηλεοπτική κάλυψη, με ότι συνεπάγεται αυτό για την ομάδα και το νησί (τα χρήματα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα του αγώνα που μας ανακοίνωσε η διοίκηση στο τέλος του ματς φαίνεται πως έχουν πολύ δρόμο ακόμα). Ευχαριστώ όλες τις ομάδες του νησιού που ενδιαφέρθηκαν για εμένα. Το ενδιαφέρον τους είναι τιμή μου. Καθώς επίσης και τον εκλεκτό κύριο που μου μετέφερε το ενδιαφέρον ομάδας από την super League 2 (ξέρει εκείνος). Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία, εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι (τάδε Έφη Βασίλης Παπακωνσταντίνου)….
