Ταπεινά θα πούμε δύο – τρία πράγματα για τον Αιολικό. Από την ίδρυση του μέχρι σήμερα είναι η πρώτη ομάδα όταν λες για ποδόσφαιρο στη Λέσβο. Την δεκαετία του 80 παικταράδες με καταγωγή κυρίως από το νησί που είναι σήμερα παππούδες μας και πατεράδες μας, έπαιζαν και δόξαζαν την ομάδα.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ο Αιολικός δεν έχει την ίδια αγάπη που είχε πριν μερικά χρόνια. Τα νέα παιδιά της νέας γενιάς βλέπουν τον Αιολικό πολύ μετά από τις μεγάλες ομάδες της χώρας και ίσως μετά από την ομάδα του χωριού τους στο νησί.
Στο μεσοδιάστημα των παλαιότερων χρόνων και του σήμερα υπήρξε μία Καλλονή που κατάφερε να φτάσει μέχρι τη σούπερ λιγκ και αυτό διχασε το νησί καθώς από τη μια πλευρά ήταν οι καθαρά Αιολικοί και από την άλλη αυτοί που ήθελαν τον καλό και της Καλλονής και του ιστορικού Αιολικού. Επαιξε και αυτό το ρόλο του ώστε κάποιοι μετά τη διάλυση της ΑΕΛΚ να μην ασχολούνται γενικά τόσο με τον Αιολικό και το Λεσβιακό Ποδόσφαιρο.
Και φτάνουμε στο παρών. Αφού η ομάδα άντεξε στη Γ Εθνική με ιδρώτα πολλών ατόμων που αγαπούσαν τον Αιολικό, ο Τζιμ Αντωνάκας πέρυσι πήρε την ομάδα στην Αθήνα, μάζεψε παικταράδες, την έβγαλε πρώτη σε όλη τη Γ εθνική και ο Ταρλάς γέμισε μόνος σε δύο ματς όλη τη χρονιά. Μετά από αυτό το νησί το καλοκαίρι με μικρές εξαιρέσεις έδειξε πως δεν τρελαίνεται κι όλας να έχει μία επαγγελματική ομάδα, να έχει μετέπειτα αθλητικό τουρισμό, να έρχονται στη Λέσβο άνθρωποι γενικά από άλλα μέρη.
Όλα αυτά έχουν αποτέλεσμα το σήμερα, να έχουν την ομάδα άνθρωποι που καθαρά είναι επαγγελματίες και δεν αγαπάνε τον Αιολικό αλλά βλέπουν μόνο τη δουλειά τους. Όλα αυτά όμως ξεκίνησαν από τη νοοτροπία μας, πείτε το τη γκασμαδία μας σας νησί…
Τέλος σε καμία περίπτωση ο Αιολικός ακόμα και με 100 άτομα στην εξέδρα δεν επιτρέπεται να φύγει εκτός Λέσβου και Ταρλά καθώς αυτό θα προσβάλει όλους όσους τίμησαν τη φανέλα του και όσους “ρομαντικούς” στηρίζουν μέχρι και σήμερα τον Αιολικό!
