Το γυναικείο ποδόσφαιρο στη χώρα μας εμφανίστηκε το 1980. Η ύπαρξη αυτού του είδους αγνοείται από το ευρύ κοινό. Η μη προβολή του από τα ΜΜΕ διαιωνίζει το στερεότυπο που θέλει το εν λόγω άθλημα να κυριαρχείται από άνδρες. Τροχοπέδη στη διάδοσή του στάθηκε το γεγονός πως το 1979 το ανδρικό ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό. Το 1996, όμως, το γυναικείο ποδόσφαιρο έγινε ολυμπιακό άθλημα και από τότε μετράει δεκάδες πρωταθλήματα και όχι μόνο. Παρουσιάζει ιδιαίτερη άνθηση στην Κίνα, τις ΗΠΑ και τις χώρες της Σκανδιναβίας.Ακόμη και τα γυναικεία παγκόσμια κύπελλα παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.
Μήπως ήγγικεν η ώρα και για την Ελλάδα να σταματήσει να ασχολείται με αβάσιμες προκαταλήψεις;
Μήπως τα ΜΜΕ να αρχίσουν να ασχολούνται ουσιαστικά ΚΑΙ με το γυναικείο ποδόσφαιρο και να πάψουν να προβάλλουν έμμεσα οπισθοδρομικές αντιλήψεις;
Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας, η άγνοια και η στασιμότητα των μέσων επιρροής, θέτουν το γυναικείο ποδόσφαιρο στο περιθώριο και το υποβαθμίζουν ακόμη και σήμερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως οι γυναίκες ποδοσφαιριστές της Α’ εθνικής παίρνουν ίδιο…ποσό χρημάτων με τους παίκτες Γ’ εθνικής ανδρών.
Να τονιστεί, πως υπάρχουν αξιόλογες γυναικείες ποδοσφαιρικές ομάδες, οι οποίες δε θα έπρεπε να αγνοούνται από τη πλειοψηφία των ΜΜΕ ούτε να στερούνται κρατικής μέριμνας, θυμίζουμε στο Β.Αιγαίο υπάρχει η Σαπφώ Μυτιλήνης (Β’ εθνική), ΠΑΣ Λέσβου (Γ’ εθνική), ΑΕ Λήμνου (Γ’ εθνική) και Διαγόρας Ικαρίας (Β’ εθνική).
Στο σήμερα, στην εποχή του covid-19, απαιτείται να υπάρξει μέριμνα για ΟΛΕΣ τις γυναικείες κατηγορίες ποδοσφαίρου της χωρας
Ευγενία Καραΐσκου, φοιτήτρια Φιλοσοφίας Παν. Πατρών
