Εδώ και καιρό υπάρχει η πεποίθηση στις τάξεις των οπαδών, ότι η Ουαλία θα αποτύχει στην πορεία της στο Ευρωπαϊκό και θα απογοητεύσει όσους περίμεναν να διαγράψει μια επιτυχία αντίστοιχη του 2016. Ως έναν βαθμό η άποψη αυτή είναι δικαιολογημένη, αν αναλογιστούμε πως οι ηγέτες της, Γκάρεθ Μπέιλ και Άαρον Ράμσεϊ, έχουν φτάσει σε μια ηλικία που δεν μπορούν να προσφέρουν όσο παλαιότερα και σαφέστατα δεν έχουν τις ίδιες δυνάμεις.
Σήμερα η ομάδα του Νησιού έβγαλε ασπροπρόσωπους τους πάντες και ειδικά με την εκπληκτική εμφάνισή της στο 2ο ημίχρονο έκλεισε «στόματα» ως έπρεπε. Έχει και την απαραίτητη ωριμότητα αλλά και τα ονόματα ώστε να σταθεί στο υψηλό επίπεδο. Το παιχνίδι της δεν εντυπωσίασε, αλλά σίγουρα η μετάβαση από το πρώτο στο δεύτερο μέρος, η αλλαγή στην ψυχοσύνθεση των ποδοσφαιριστών της, της έδωσαν το κίνητρο να παλέψει ξανά και να μείνει ζωντανή. Βρήκε αυτό που έψαχνε με τον Μουρ στο 74′, γλίτωσε τα χειρότερα μετά την ακύρωση του τέρματος του Γκαβράνοβιτς και κοιτά ψηλότερα. Απέσπασε μία πολύτιμη ισοπαλία και αντιστάθηκε στις ορέξεις της προφανώς ετοιμότερης Ελβετας.ί
Τα εναπομείναντα παιχνίδια είναι πολύ δυσκολότερα. Το πρώτο βήμα έχει γίνει. Η Ουαλία ανέβηκε στα μάτια των φιλάθλων και επέτρεψε να συνεχιστεί αυτό το παραλήρημα σε βάρος της. Είναι εδώ, έχει τον τρόπο και είναι ακόμα ζωντανή στη σκηνή! Θα πρωταγωνιστήσει λέτε;
