Ένας χρόνος με covid-19
Περίπου πριν από ένα χρόνο ακούσαμε για πρώτη φορά τον όρο “κορωνοϊός”.Όλο αυτό
που γινόταν στην Κίνα το βλέπαμε να βρίσκεται πολύ μακριά μας, ποτέ δεν περιμέναμε να
φτάσουμε στο σημείο εγκλεισμού που είμαστε ακόμα και σήμερα. Άρχισαν ξαφνικά να
κλείνουν όλοι οι χώροι διασκέδασης, ψυχαγωγίας, λατρείας, μόρφωσης και εκτόνωσης.
Ο χώρος του αθλητισμού έχει πληγεί σημαντικά, καθώς τα στάδια στα οποία προπονούνται
αθλητές και υποψήφιοι στρατιωτικών σχολών παραμένουν κλειστά.Ο πρωταθλητισμός έχει
τεθεί σε αναβολή.Ολοένα και περισσότερα μαγαζιά βάζουν λουκέτο.Η εστίαση έχει
καταστραφεί.
Οι μικροεπιχειρηματίες βρίσκονται σε απόγνωση. Τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά
Ιδρύματα μετρούν τρία εξάμηνα σε καραντίνα.Τα σχολεία ανοιγοκλείνουν. Το λιανεμπόριο
ομοίως.Η οικονομία καταρρέει. Το εθνικό σύστημα υγείας ασφυκτιά.
Ο λαός έχει ξεχάσει την κοινωνική ζωή και την ελευθερία, έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος
με ένα δίλημμα: καλύτερα κατάθλιψη ή κορωνοϊός;
Είναι πρόδηλο,πια, πως διακυβεύονται
πολλά στην εποχή της πανδημίας: η μόρφωση, η υγεία,η ανθρώπινη επαφή,ο αθλητισμός,
η ψυχαγωγία, η εθνική οικονομία, η ψυχική υγεία.Η ζωή όλων μας έχει μπει σε παύση.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο πια. Είναι μια ευκαιρία,λοιπόν, να αναλογιστούμε και να
καταλάβουμε επιτέλους πόσο σημαντική είναι η επικοινωνία, η παιδεία, η ατομική ευθύνη.
Να μην ξεχνάμε,ακόμα,πως φυλακή δεν είναι μόνο ένα στενό σκοτεινό δωμάτιο με σίδερα…
Ευγενία Καραΐσκου, φοιτήτρια Φιλοσοφίας Παν. Πατρών.
